[09/1986] "Watchmen. At Midnight, All the Agents..."


Całkiem niedawno zapytano mnie dlaczego wspominając jakiś tytuł często opowiadam o pojedynczych zeszytach, zapominając że byłoby szybciej a co za tym idzie ekonomicznej pisać od razu o całym albumie. Oczywiście, jeżeli dana historia doczekała się takiego wydania. Dociekliwym odpowiadam: stosuję taki system bo mogę. W odróżnieniu od Rorschacha mam sporo wolnego czasu, żadna wojna - niestety, zawsze mogę się mylić - nie czeka za rogiem. O ile nie gonią mnie deadline'y staram się, aby wyjątkowe historie towarzyszyły mi możliwie jak najdłużej. A do takich opowieści zaliczam chociażby serię "Watchmen" Alana Moore'a i Dave'a Gibbonsa.

Wystartowała ona pod koniec 1986 roku, czyli w okresie całkiem sporego zamieszania w tytułach DC. Zarządzający wydawnictwem robili wszystko, aby czytelnicy poczuli powiew świeżości i uwierzyli w nową jakość komiksów. Ściągnięto znane nazwiska, odświeżono uniwersum, dano szansę ciekawym pomysłom. W tej ostatniej grupie znalazło się miejsce dla Strażników. Gości w pelerynach widzianych inaczej, tzn. nie przez pryzmat okularów barwiących świat na kolorowo. O tym jak ich widział Alan Moore będzie okazja jeszcze porozmawiać - przed nami jeszcze jedenaście zeszytów podstawowej serii - a dziś przechodzimy już do meritum, czyli do Rorschacha i do tego jak bardzo ma on przej*bane.

A ma bardzo mocno. Dawny kolega po fachu zaliczył lot z wieżowca bez spadochronu, Ameryka zdaje się zmierzać do przykrego końca a Sowieci tylko czekają aby zacząć strzelać. Nie wygląda to najlepiej a całości obrazu dopełnia powszechna degeneracja społeczeństwa. A przecież nasz outsider chce tylko, aby było jak dawniej - a konkretnie: przed 1977 rokiem, kiedy to weszła w życie ustawa Keene'a - to znaczy prościej. Idealny świat Rorschacha to świat, w którym bohaterowie dalej robią swoje i to bez rządowego nadzoru. Gdzie dawni koledzy nie chowają głowy w piasek, nie biegają na smyczy a już na pewno nie rozmieniają siebie na drobne.

Ciekawie, odważnie, detektywistycznie, z morderstwem w tle. Tak zaczyna się opowieść o Strażnikach. Lubię takie klimaty. Prosto i konkretnie. Rorschach w roli narratora zdecydowanie na plus, podobnie jak 'wesołe' wspominki danych bohaterskich czasów. Do tego zaczynają się pytania poważne, na które - jak przypuszczam - zaczniemy szukać odpowiedzi. W jaki sposób bohaterowie radzą sobie ze stresem? Czy bieganie w obcisłych, często wyzywających kostiumach to te rodzinne tradycje, które koniecznie trzeba pielęgnować? Czy obrońcom sprawiedliwości zdarzało się ulegać pokusom, sięgać po zakazane owoce? Cóż, ciekawość mnie po prostu zżera.

cdn.


#001 "Watchmen. At Midnight, All the Agents..." vol 1 [09/1986]
Polskie wydanie: "Strażnicy" [Egmont, 2017]


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Bomba"

Obraz
Wiele wskazuje na to, że album "Bomba" ma bardzo dużą szansę zająć czołowe miejsce w moim prywatnym rankingu najciekawszych historii opublikowanych w bieżącym roku. I nie mówię tego pod wpływem emocji a przynajmniej nie emocji wywołanych filmem pana Nolana. Tak wysoka nota to zasługa głównie Denisa Rodiera, na którego prace patrzyłem z absolutnym zachwytem. Ostatni raz taką ekscytację kreską czułem czytając " Teorię ziarnka piasku ". I tak samo jak w przypadku serii "Mroczne miasta" już wiem, że do albumu "Bomba" będę wracał. Dlaczego? Powodów jest wiele, ale zacznę od tego, że ten komiks to skarbnica wiedzy. Na temat samego Projektu Manhattan, na temat zawirowań społeczno-politycznych tamtego okresu, na temat zagadnień gospodarczych towarzyszących budowie bomby atomowej. A także - a może przede wszystkim - jest to ciekawa prezentacja przemyśleń, zachowań, działań podejmowanych przez osoby, i mówię tutaj nie tylko o naukowcach, odpowiedzialne za
Read more »

Kastylia oczami Palaciosa

Obraz
"Cyd" Wydawnictwo Elemental Czasami trafia się komiks, który wypadałoby przeczytać dwukrotnie. Raz, aby móc zapoznać się z samą opowieścią bez bagażu zaskoczenia wywołanego niesamowitą lekturą i wyłapać wszystkie historyczne wtrącenia. Dwa, aby ponownie zachwycić się z kreską. I choć nie zawsze ponowna lektura dostarcza takich samych emocji to jednak w przypadku "Cyda" pana Antonia Hernándeza Palaciosa wszystko potoczyło się tak jak powinno. Zanim jednak wyjaśnię, dlaczego tak miło spędziłem czas przy lekturze "Cyda" pozwólcie, że udzielę Wam drobnej rady. Kieruję ją głównie pod adresem osób, które nie do końca uznają historię za swój konik. Sugerowałbym aby każda z tych osób przed lekturą komiksu znalazła kilka minut wolnego i sięgnęła po jakieś krótkie omówienie polityczno-społecznych burz z jedenastego wieku. Naturalnie, tych mających miejsce na Półwyspie Iberyjskim i na pewno nie wszystkich. Najważniejszych, które dadzą obraz tego jak wyglądał świat n
Read more »

"Przesilenie"

Obraz
Jeżeli tak będzie prezentować się większość polskich debiutów to jestem spokojny o przyszłość polskiego komiksu. Dlaczego? Joanna Sępek nie miała łatwego zadania. Opowiadać o rzeczach wydawałoby się prostych i oczywistych trzeba zwyczajnie umieć. Trzeba bardzo uważać aby nie iść na skróty i nie popaść w trywializm. Czytelnik od razu wyczuje, kiedy autor 'nie czuje tematu' i zasłania się ładnymi rysunkami. " Przesilenie " to dobry przykład komiksu, w którym autorka wie co chce przekazać oraz potrafi umiejętnie to zrobić. Historia Kozy śniącej o dołączeniu do grona wspaniałych zbieraczy przygód tylko z pozoru przypomina lekko strawną bajkę. Pod grubą warstwą motywów kojarzonych zazwyczaj z fantasy oraz wszystkim co się z fantasy wywodzi znajduje się druga, bardziej poważna sfera komiksu. Wysublimowana, interesująca, zastanawiająca. To w niej pani Joanna Sępek ukryła opowieść właściwą. Historię osoby atakowanej przez niskie poczucie własnej wartości, żyjącej w stanie per
Read more »