"Star Trek. Stacja kosmiczna: Serce zbyt długo składane w ofierze"

 
Zaliczam się do fanów "Star Treka". Miałem nawet pomysł, aby na blogu opowiadać Wam o mniej lub bardziej znanych odcinkach, ale pomysł gdzieś się zapodział i ostatecznie nic z tego nie wyszło. Może kiedyś, w innym czasie, innej galaktyce. Tak czy inaczej często wracam do pojedynczych epizodów i choć głównie są to historie z udziałem Jamesa Kirka to zdarza mi się odwiedzać - np. tak jak dziś sięgajac po komiks z owej franczyzy - mniej popularne rejony Federacji. Chociażby taką stację kosmiczną. Miejsce ważne z uwagi na toczącą się wojnę, będące ostatnim przystankiem w drodze do kwadrantu Gamma. Zainteresowani tematem na pewno będą wiedzieć o czym mowa.

Czytelnicy mniej zainteresowani także nie będą stratni, ponieważ "Serce zzbyt długo składane w ofierze" to odrębna historia, którą na dobrą sprawę można czytać bez znajomości startrekowego uniwersum. Opowieść to kryminał - relacja z dochodzenia prowadzonego przez szefa ochrony Deep Space Nine - wykorzystujący schematy typowe dla tego typu historii. Mamy śledczego szukającego poszlak i grupę podejrzanych, którzy śledztwo utrudniają. Mamy przepychanki słowne oraz pokazy siły fizycznej. I jedne i drugie wyskoki to kłody rzucane pod nogi konstabla Odo, czyli naszego Pana Detektywa.

I tak to wygląda. Scenarzyści David Tipton oraz Scott Tipton napisali lekką, przyjemną historyjkę, przez którą aby przebrnąć trzeba poświęcić góra półtorej godziny. Jest to opowieść czysto rozrywkowa, przewidywalna i skierowana raczej do osób, które lubią klimaty ze "Star Treka". Oni mogą urwać z niej coś dla siebie. Dostrzec wątki dla innych prawdopodobnie niedostrzegalne. Pozostałym czytelnikom sugeruję odpuścić i postawić na innego konia. Komiksów od Egmont Polska u nas pod dostatkiem 😁

O stronie wizualnej - odpowiada za nią Greg Scott i to szanuję! - powiem tylko tyle, że ładnie się na to wszystko patrzy a same postacie są dość fajnie odwzorowane względem serialu. Dla mnie to PLUS i to duży. Nie przepadam za zbyt oryginalną, udziwnioną kreską w przypadku opowieści, które bazują na jakichś znanych powszechnie franczyzach. Bohater, którego znam z serialu ma tak samo wyglądać w komiksie. Koniec i kropka!


"Star Trek. Deep Space Nine. Too long a sacrifice" [12/2020]
Dziękuję wydawnictwu Egmont za udostępnienie egzemplarza do recenzji.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Bomba"

Obraz
Wiele wskazuje na to, że album "Bomba" ma bardzo dużą szansę zająć czołowe miejsce w moim prywatnym rankingu najciekawszych historii opublikowanych w bieżącym roku. I nie mówię tego pod wpływem emocji a przynajmniej nie emocji wywołanych filmem pana Nolana. Tak wysoka nota to zasługa głównie Denisa Rodiera, na którego prace patrzyłem z absolutnym zachwytem. Ostatni raz taką ekscytację kreską czułem czytając " Teorię ziarnka piasku ". I tak samo jak w przypadku serii "Mroczne miasta" już wiem, że do albumu "Bomba" będę wracał. Dlaczego? Powodów jest wiele, ale zacznę od tego, że ten komiks to skarbnica wiedzy. Na temat samego Projektu Manhattan, na temat zawirowań społeczno-politycznych tamtego okresu, na temat zagadnień gospodarczych towarzyszących budowie bomby atomowej. A także - a może przede wszystkim - jest to ciekawa prezentacja przemyśleń, zachowań, działań podejmowanych przez osoby, i mówię tutaj nie tylko o naukowcach, odpowiedzialne za
Read more »

Kastylia oczami Palaciosa

Obraz
"Cyd" Wydawnictwo Elemental Czasami trafia się komiks, który wypadałoby przeczytać dwukrotnie. Raz, aby móc zapoznać się z samą opowieścią bez bagażu zaskoczenia wywołanego niesamowitą lekturą i wyłapać wszystkie historyczne wtrącenia. Dwa, aby ponownie zachwycić się z kreską. I choć nie zawsze ponowna lektura dostarcza takich samych emocji to jednak w przypadku "Cyda" pana Antonia Hernándeza Palaciosa wszystko potoczyło się tak jak powinno. Zanim jednak wyjaśnię, dlaczego tak miło spędziłem czas przy lekturze "Cyda" pozwólcie, że udzielę Wam drobnej rady. Kieruję ją głównie pod adresem osób, które nie do końca uznają historię za swój konik. Sugerowałbym aby każda z tych osób przed lekturą komiksu znalazła kilka minut wolnego i sięgnęła po jakieś krótkie omówienie polityczno-społecznych burz z jedenastego wieku. Naturalnie, tych mających miejsce na Półwyspie Iberyjskim i na pewno nie wszystkich. Najważniejszych, które dadzą obraz tego jak wyglądał świat n
Read more »

"Przesilenie"

Obraz
Jeżeli tak będzie prezentować się większość polskich debiutów to jestem spokojny o przyszłość polskiego komiksu. Dlaczego? Joanna Sępek nie miała łatwego zadania. Opowiadać o rzeczach wydawałoby się prostych i oczywistych trzeba zwyczajnie umieć. Trzeba bardzo uważać aby nie iść na skróty i nie popaść w trywializm. Czytelnik od razu wyczuje, kiedy autor 'nie czuje tematu' i zasłania się ładnymi rysunkami. " Przesilenie " to dobry przykład komiksu, w którym autorka wie co chce przekazać oraz potrafi umiejętnie to zrobić. Historia Kozy śniącej o dołączeniu do grona wspaniałych zbieraczy przygód tylko z pozoru przypomina lekko strawną bajkę. Pod grubą warstwą motywów kojarzonych zazwyczaj z fantasy oraz wszystkim co się z fantasy wywodzi znajduje się druga, bardziej poważna sfera komiksu. Wysublimowana, interesująca, zastanawiająca. To w niej pani Joanna Sępek ukryła opowieść właściwą. Historię osoby atakowanej przez niskie poczucie własnej wartości, żyjącej w stanie per
Read more »