[09.1963] "X-Men"


Nowy Jork, Xavier's School for Gifted Youngsters. Pod czujnym oraz surowym okiem fundatora wspomnianej placówki grupa młodych mężczyzn – niebawem dołącza do nich przedstawicielka płci pięknej – testuje własne, niezwykłe umiejętności. Ćwiczą, rywalizują, dokładają wszelkich starań, aby zyskać uznanie w oczach nauczyciela. Przygotowują się do rywalizacji ze złymi mutantami. Przygotowują się do roli wielkich obrońców homo sapiens. I słusznie, gdyż tajemniczy Magneto nadciąga i chce przejąć kontrolę nad wojskową bazą Cape Citadel.

Zgodnie z odwiecznymi prawami natury pierwszy zeszyt nowej serii posiada z reguły znamiona typowego prologu, wprowadzenia wyjaśniającego z kim – ewentualnie: z czym – przyjdzie się tym razem mierzyć czytelnikom komiksów. Tak jest i tym razem. Stan Lee i niezmordowany Jack Kirby nie rozpoczęli od wielkich fajerwerków. Pierwsza część "X-Men" przypomina niezbyt skomplikowaną instrukcję obsługi. Poznajemy głównych aktorów dramatu, oceniamy ich nienaturalne zdolności – szczególnie przyjemnie wyglądają plansze prezentujące powietrzne akrobacje Warrena Worthingtona III vs. Angela – oraz próbujemy poznać wielki plan Charlesa Xaviera.

Wielki? Cóż, nie do końca. Komiksowe opowieści lat sześćdziesiątych nie grzeszyły nadmiernie urozmaiconą akcją. W wielu przypadkach fabuła sprowadzała się do ukazywania kolejnych - coraz to dziwniejszych - pojedynków tych Dobrych z tymi Gorszymi. Dominowało przeświadczenie o konieczności wyznaczenia wyraźniej linii pomiędzy dobrem a złem, bohaterami pozytywnymi i negatywnymi. 'Wielki' plan profesora Xaviera w gruncie rzeczy sprowadza się właśnie do tego prostego schematu. Oto drużyna dobrych mutantów, którzy mają bronić ludzkość przez złymi mutantami. Nic nadzwyczajnego, nic czego byśmy wcześniej nie widzieli. Może z tą małą różnicą, że X-Meni nie należą do typowych superbohaterów. Daleko im do herosów prażących się w blasku chwały. Bardziej przypominają odizolowanych od społeczeństwa wyrzutków. Jednostki najlepiej czujące się wśród swoich, mogące otwarcie korzystać ze swoich mocy.

Debiut X-Menów - oryginalny skład: Cyclops, Angel, Beast, Marvel Girl, Iceman - w szeregach bohaterów uniwersum Marvela wypada całkiem przyzwoicie, choć twórcy mogliby dać sobie spokój z bardzo łopatologicznym tłumaczeniem mocy drzemiących w wielkim – arogancja i wewnętrzna buta antybohatera widoczna jest niemalże na każdym kroku – Magneto. Znak tamtych czasów. Podobnie jak ciągle określanie Jean Grey mianem 'laleczki'.


#001 "X-Men. X-Men" vol 1 [09/1963], brak polskiego wydania.

Twórcy: Stan Lee, Jack Kirby, Paul Reinman.







Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Bomba"

Obraz
Wiele wskazuje na to, że album "Bomba" ma bardzo dużą szansę zająć czołowe miejsce w moim prywatnym rankingu najciekawszych historii opublikowanych w bieżącym roku. I nie mówię tego pod wpływem emocji a przynajmniej nie emocji wywołanych filmem pana Nolana. Tak wysoka nota to zasługa głównie Denisa Rodiera, na którego prace patrzyłem z absolutnym zachwytem. Ostatni raz taką ekscytację kreską czułem czytając " Teorię ziarnka piasku ". I tak samo jak w przypadku serii "Mroczne miasta" już wiem, że do albumu "Bomba" będę wracał. Dlaczego? Powodów jest wiele, ale zacznę od tego, że ten komiks to skarbnica wiedzy. Na temat samego Projektu Manhattan, na temat zawirowań społeczno-politycznych tamtego okresu, na temat zagadnień gospodarczych towarzyszących budowie bomby atomowej. A także - a może przede wszystkim - jest to ciekawa prezentacja przemyśleń, zachowań, działań podejmowanych przez osoby, i mówię tutaj nie tylko o naukowcach, odpowiedzialne za
Read more »

Kastylia oczami Palaciosa

Obraz
"Cyd" Wydawnictwo Elemental Czasami trafia się komiks, który wypadałoby przeczytać dwukrotnie. Raz, aby móc zapoznać się z samą opowieścią bez bagażu zaskoczenia wywołanego niesamowitą lekturą i wyłapać wszystkie historyczne wtrącenia. Dwa, aby ponownie zachwycić się z kreską. I choć nie zawsze ponowna lektura dostarcza takich samych emocji to jednak w przypadku "Cyda" pana Antonia Hernándeza Palaciosa wszystko potoczyło się tak jak powinno. Zanim jednak wyjaśnię, dlaczego tak miło spędziłem czas przy lekturze "Cyda" pozwólcie, że udzielę Wam drobnej rady. Kieruję ją głównie pod adresem osób, które nie do końca uznają historię za swój konik. Sugerowałbym aby każda z tych osób przed lekturą komiksu znalazła kilka minut wolnego i sięgnęła po jakieś krótkie omówienie polityczno-społecznych burz z jedenastego wieku. Naturalnie, tych mających miejsce na Półwyspie Iberyjskim i na pewno nie wszystkich. Najważniejszych, które dadzą obraz tego jak wyglądał świat n
Read more »

"Przesilenie"

Obraz
Jeżeli tak będzie prezentować się większość polskich debiutów to jestem spokojny o przyszłość polskiego komiksu. Dlaczego? Joanna Sępek nie miała łatwego zadania. Opowiadać o rzeczach wydawałoby się prostych i oczywistych trzeba zwyczajnie umieć. Trzeba bardzo uważać aby nie iść na skróty i nie popaść w trywializm. Czytelnik od razu wyczuje, kiedy autor 'nie czuje tematu' i zasłania się ładnymi rysunkami. " Przesilenie " to dobry przykład komiksu, w którym autorka wie co chce przekazać oraz potrafi umiejętnie to zrobić. Historia Kozy śniącej o dołączeniu do grona wspaniałych zbieraczy przygód tylko z pozoru przypomina lekko strawną bajkę. Pod grubą warstwą motywów kojarzonych zazwyczaj z fantasy oraz wszystkim co się z fantasy wywodzi znajduje się druga, bardziej poważna sfera komiksu. Wysublimowana, interesująca, zastanawiająca. To w niej pani Joanna Sępek ukryła opowieść właściwą. Historię osoby atakowanej przez niskie poczucie własnej wartości, żyjącej w stanie per
Read more »